De Hoedenmaakster
jij draagt een hoed
eerlijk meid, het staat geweldig
jij draagt een hoed
een vrouw als jij weet hoe dat moet
dat ontwerp is fraai en kundig
haast een tikkeltje uitbundig
jij draagt een hoed
gedicht van Sieger.L. van der Zwaag
Het magazine Kracht van KWF Kankerbestrijding - juni 2014
Je kan dragen wat je wilt ........... maar
you're never fully dressed without a smile
Toen ik 17 was en op de middelbare school de Mammoetwet met de daarbij behorende beroepskeuzetest in dienst trad, bleek dat ik niet, ook niet een beetje, creatief was en het werd mijn ouders ontraden om mij naar de Kunstacademie te laten gaan. Zo ging dat toen, lang geleden. En dat was achteraf maar goed ook. Tweede keus was de verpleging en wat ik daar geleerd heb, is me mijn hele verdere leven van pas gekomen, net als alle andere dingen die ik in de loop der tijd gedaan heb.
Met 20 jaar getrouwd en al snel 3 kinderen, mijn lust en mijn leven.
Mijn eerste creatieve workshops volgde ik bij het VJV, Vormingscentrum Jong Volwassenen. Gezellige ochtenden waren dat, kinderen allemaal mee, veel kletsen, veel koffie en tussen neus en lippen door van allerlei kunstvormen proeven. Het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan. In Tiel leerde ik Jacobijn kennen en samen hebben we ruim 8 jaar een jeugdtheaterprogramma gemaakt, JoJo en Cobijntje, van kinderpartijtjes tot theaters.
En héeél veel kinderen sminken op jaarmarkten e.d. We maakten alles zelf, het programma onder de koffie, de kleding, het decor enz. In die tijd heb ik een opleiding tot grimeur gevolgd, waarna ik ook voor theater werd gevraagd om te grimeren. Een verhuizing maakte hier een einde aan.
In Friesland werd ik gevraagd om kleding te ontwerpen voor feesten en ben daarom de modeopleiding gaan volgen bij Magda Daniels, voor de fijne kneepjes van het vak. Tijdens deze opleiding kwam ik in aanraking met hoeden en toen was de cirkel rond.
Ik had mijn grote liefde gevonden.
Alle opleidingen, cursussen en workshops komen in dit vak bijeen. Het is de rode draad in mijn leven geworden, waar ik alles in kwijt kan. Maar toch is hoedenmaken niet het doel, maar het middel tot het doel, mooie mensen ontmoeten en leren kennen. En toen werd het 2004 en ontmoette ik Wilma! Die heeft me dat zetje gegeven om dat te gaan doen waar ik het al een hele tijd over had! En waar mijn hart ligt! In 2006 mocht ik al mijn eerste collectie showen op Chapeau voor Buuren. En in 2009 heb ik het “gewone” hoeden maken aan de kant gezet en sindsdien volledig bezig met mutsjes, nieuwe ontwerpen bedenken die fijn zitten en mooie stofjes bij elkaar zoeken. Dat vind ik fijn om te doen!